کاهش شنوایی مرتبط با سن:

با افزایش سن، حس شنوایی ما به طور طبیعی کاهش می یابد. برخی از افراد زودتر از سایرین دچار کم شنوایی مرتبط با افزایش سن می شوند، که به آن پیرگوشی گفته می شود. این نتیجه از دست دادن یا آسیب اجتناب ناپذیر به برخی از سلول های مویی ریز در گوش داخلی است که در طول زندگی از قدرت شنوایی ما حفاظت می کند. از این نظر، بسیاری از ما دیر یا زود با کاهش شنوایی پیشرونده مواجه خواهیم شد.

 پیر گوشی به تدریج ایجاد می شود :

از نظر آماری، کیفیت شنوایی ما در دهه 40 زندگی شروع به کاهش می کند. معمولاً در دهه 60 و 70 زندگی کم شنوایی به درجه ای می رسد که قابل توجه و قابل تشخیص باشد. در سنین بالای 80 سال، از هر دو نفر یکنفر با کم شنوایی زندگی می کند.

 از دست دادن شنوایی اغلب با سایر شرایط سلامت مرتبط است. دلیل آن را میتوان این گونه تفسیر نمود که شروع کم شنوایی توسط یک بیماری زمینه ای دیگر ایجاد می شود. یا به این دلیل که کم شنوایی خود علت اصلی سایر پیامدها است. به عنوان مثال، کم شنوایی اغلب پیامدهای روانی شدیدی دارد، زیرا فرد نمی تواند به راحتی قبل در فعالیت های اجتماعی شرکت کند

در واقع، تأثیر کم شنوایی بر روابط با دوستان و خانواده، توانایی بیرون رفتن و فرصت لذت بردن از فعالیت های اوقات فراغت، فرهنگ و سرگرمی به عنوان فوری ترین پیامدهای کم شنوایی توسط افراد مبتلا ذکر می شود. این به نوبه خود به این معنی است که افراد مبتلا به کم شنوایی در معرض خطر اضطراب و افسردگی هستند 

حالت مداوم اضطراب ذهنی به نوبه خود ممکن است باعث تظاهرات فیزیکی شود، از سردرد و تنش عضلانی گرفته تا فشار خون بالا و حوادث قلبی-عروقی 

کاهش توانایی های شناختی نیز ممکن است به کاهش شنوایی درمان نشده نسبت داده شود. از آنجایی که مغز ورودی حسی گوش را از دست می دهد، کاهش شنوایی با زوال عقل و آلزایمر مرتبط است. در واقع، تحقیقات نشان می‌دهد که مراقبت از شنوایی تنها   مهم‌ترین عامل خطر قابل اصلاح در برابر زوال عقل است که افراد در اختیار دارند